134 Engeland

Eerst nog even over het evenement in Utrecht, in de wakkere krant van Nederland stond een stukje (met video) over de eigenaar van de elektrische eend die naast de wwe stond:
Elektrisch rijden. Die meldde overigens dat ik de knipperlichten achterstevoren heb gemonteerd. Moet ik even veranderen.

Na dit evenement zijn wij van huis gaan rijden naar de Stena. Eerste hobbel: die werd met veel gekraak genomen. De wwe blijkt toch niet hoog genoeg op zijn veren te staan. Naar Utrecht v.v. had ik dat niet bemerkt maar met de extra lading wel. Dus gelijk omgekeerd en wat gereedschap geloosd: krik, bankschroef, jerrycans en de heavy accukabels die aan de achterdeur hingen.
Op de vering kom ik later terug.
Foto bij de boot, weliswaar op de terugweg maar dat ziet niemand.
Ja, er is wat fog maar dat is hier ook wel eens.

 

Hier zijn we dus geweest en zo nog wat leuke plaatsjes in de buurt, met mooi nazomer weer en een uitstekend onderdak in Nayland, waard voor een mooi reisverslag maar daar gaat deze blog niet zo over.

 Mooi in Bury st Edmunds:

 Leuk in weet ik niet meer:

Ter zake, het bezoek aan Villevans, de leverancier van de polyester achterkant van de wwe.
Een sfeerbeeld:

En een volgens Graham (bijna) uniek exemplaar waar er maar 3 van gemaakt zouden zijn:

 De wwe in het hol van de leeuw:

Nog verder in het hol, rechts achterin staat de mal die gebruikt wordt bij het vervaardigen van de achterkanten.
Volgens Graham een smerig karwei waarvoor hij dan ook iemand inhuurt. "Does he wear a mask?", "No it is his own face" was het antwoord.

 

Een tussenproduct waar de achterkant nog op moet, deze is duidelijk voor de Engelse markt:

Terug naar de onvoldoende vering.
Zo werkt de vering van een 2cv ongeveer, voor- en achterwielen zijn met elkaar verbonden door een veerpot.

(Hier volgt een min om meer technisch verhaal).
Wanneer nu zo'n veer in de veerpot zwaarder wordt gemaakt verandert de veersterkte (uitgedrukt in veerconstante) en zal de 2cv minder doorzakken. De veer zit opgesloten in een bus en de maten in de breedte en de lengte liggen dus vast.
De huidige veer heeft een dikte van 15,25mm.
Er is stijfheid te winnen door de dikte van de veerdraad te verhogen (of het aantal wikkelingen te verminderen, of het materiaal of alle drie).
De huidige veerconstante waarde is ongeveer 175 kN/m.  Wanneer gekozen wordt voor een verdubbeling van de stijfheid moet de draaddikte naar 17,5 mm: 331 kN/M. Eerst maar eens meten of dit gaat passen in de huidige veerpot (de binnendiameter wordt kleiner).
De firma Ecas in Engeland levert zwaardere veren (100% uprated, tweemaal zo stijf). De waarde van de constante die ik bij navraag op kreeg was in pounds: 1715. Nu is 1 inch pound gelijk aan 0,113 newton meters en zou ik aan een waarde komen van 193,8 kN/m. Niet tweemaal zo stijf, dus hier zijn nog wat vraagtekens.

Dan nog maar wat foto's:
Een vrijwilliger (80 jaar) repareert kiezel voor kiezel een kathedraal. Bijna klaar.

 De auto waar Graham Cotton (eigenaar van Villevans) ons in meenam voor een lunch. Een GS C-Matic.

Volgende keer meer over de veren, tot slot nog even over de bedrading.
Die klopt niet. Bij het aanzetten van de zwaailamp gaat er een indicatielampje op het dashboard branden. Dat lampje ging ook steeds meer branden wanneer ik de normale verlichting aanzette. Niet goed. Bovendien merkte ik op de terugreis dat de verlichtingsschakelaar als verwarmingselement ging werken. Niet goed. Al voelend onder deze schakelaar ontstond er spontaan een blaar op mijn wijsvinger. Niet goed. Al kijkend onder de motorkap zag ik dat het daar qua bedrading een zootje was. Niet goed. Zo wordt het lijstje van de te verrichten werkzaamheden steeds langer. Het houd je van de straat.

133 Tussenblog

Vòòr de blog over Engeland even een tussenblog over de Open Monumentendag in Utrecht.

Mooi weer dus dan kan zo'n dag al niet stuk.
Leuke omgeving, het stationsplein voor het Spoorwegmuseum.

Goed verzorgd ook met een hapje en een drankje.
Leuke verhalen gehoord van Hans Buiter, de verenigingshistoricus van de ANWB. Bijvoorbeeld dat de wegenwacht van de ANWB al in een zeer vroeg stadium was opgericht en in de beginjaren verliesgevend was, alleen maar om de concurrent (KNAC) te vroeg af te zijn.

De gele rijders stonden opgesteld naast een stand van de  Stichting Mobiel Erfgoed Centrum
die aanwezig was met twee 2cv's met elektromotor. 

De eigenaar van deze bestel eend was geïnteresseerd in het Lydia concept, meer ruimte voor de accu's. 
Actieradius van 120 km. De oplaad- en verbruikstechniek is min of meer afgekeken van de elektrische vorkheftrucks. 

De tweede elektrische eend: 

Gebouwd door een bekende in de eendenwereld: "Leen APK".

Je kon jezelf laten vereeuwigen in een mooie setting. Er werd je dan gevraagd iets afwijkends te doen en de anekdote gedachtig van Churchill en Gerbrandy (Churchill zei: "Ah, Spring is in the air", waarop Gerbrandy antwoordde "Why should I?") leef ik mij hier uit. Moet een hele snelle sluitertijd zijn geweest.

 Dan ook maar de foto van de Ami rijder:

Leuke dag en na afloop als een speer naar de StenaLine.
Volgende blog gaat (als er niets tussenkomt) echt over het tripje naar Engeland.

132 Klaar

Zaterdag 13 september (morgen voor wie dit vandaag leest) te zien bij de Utrechtse Open Monumentendag. Een oldtimer feestje op de Maliebaan waar de voorloper van de ANWB ooit is begonnen. Vanaf 11.00 uur.

Wij roepen in herinnering:

 En kijk nu eens:

En:

Nu:

 

Met speciale dank aan de sponsor van de wegenwachttekst:

A.L. Reclame te Noordeloos

 Tot ziens, de wwe gaat een weekje Engelandvaren.

 

131 De praktijk

In de vorige blogs is de theorie van het inzetten de ramen uitgebreid aan de orde geweest.
Nu de praktijk.
De wwe is inmiddels weer thuis, keurig netjes gekit, gelast en van de goede kleur voorzien door meesterspuiter Chris.
Dus het afbouwen kan weer beginnen.
Eerst de ramen dan maar. Het raamrubber uit Engeland bleek niet bruikbaar doordat de peesopening te klein was. Dus een ander raamrubber gebruikt en Chris wilde oefenen met de pees en de Peestrekker. Het wordt niet zijn hobby maar het lukte.

Bij het aanbrengen van een pees moet er veel vaseline gebruikt worden en bij het kopen van een pot vaseline kijkt zo'n kassière je toch wat vreemd aan. Dat komt door Gerrit Komrij.

Die heeft een klein bundeltje gemaakt waarin hij van bekende gedichten de tweede regel heeft ''verbeterd''.
En van het begin van een gedicht van Adriaan Roland Holst:

Laten wij zacht zijn voor elkander, kind -
want, o de maatloze verlatenheden,
die over onze moegezworven leden
onder de sterren waaie’in de oude wind.......

maakte hij:

Laten wij zacht zijn voor elkander, kind -
tot ik de pot met vaseline vind

Thuis mocht ik zelf oefenen met glas, rubber en pees (en vaseline). Viel niet tegen.
Hier een foto waarbij het raam in de sponning zit en de pees al een stukje.

De volgende wedstrijd die ik moest aangaan was die van het aansluiten van de benzine opening.
Viel òòk al mee, de vulslang had gewoon die ene millimeter meer die nodig was. Toch maar wat vaseline gebruikt want die pot moet tenslotte op.

Ander dingetje: een mooie verbinding tussen de zwaailamp en de pijp, verschillende diameters.
Tekening gemaakt in sketchup:

 en de 3d printer aan het werk gezet:

 

Weer iets sneller opgeschreven dan gedaan want het blijft een gevecht om de 3d printer te laten doen wat hij/zij moet doen. Maar als het werkt is het leuk.

De zwaailamp kan nu ook gemonteerd worden. Morgen verder.

130 Tussenstand

De wwe is nog bij Chris de meesterspuiter. Die was natuurlijk weer niet tevreden over het hem geleverde product: daar zat een boutje te los en daar was een boutje te kort. Bovendien was door de klapper een deurstijl losgeraakt. Genoeg te "hobbyen" dus.
De ramen worden er in gezet met nieuwe raamrubbers. Dat kwam goed uit want Chris had ook nog een metertje of 18 nodig.
Reken even mee:

18 x 20 euro (uitgaande van de korting) plus verzendkosten.
Dat moet beter kunnen. In Zoetermeer zit een rubberzaak die verschillende profielen verkoopt.
Voorbeeld:

Links wordt het raam gevat, rechts komt het rubber over de sponning en in de vreemde vorm aan de bovenzijde boven komt een pees om het geheel op te sluiten.

Hier zit het rubber op de sponning, het glas en de pees moeten nog geplaatst.

Terug naar Zoetermeer. Deze zaak heeft van de raamrubbers (er zijn vele, vele varianten) proefstukjes die je zo mee mag nemen. De voorraad pezen is echter zeer beperkt.
Alle rubbers werden afgewezen, de eis voor de pees was tweeledig: het moest passen en chroomkleurig zijn. En dat was het niet.
Nu zijn er van de pezen een stuk of drie, vier verschillende maten, dus het mooiste zou zijn: èn het passende raamprofiel, èn de bijbehorende pees.

Gevonden in Engeland, raamrubber voor 4,70 en pees (chroom!) voor 1,60 de meter. Komen er wel verzendkosten bij maar toch een factor 3 goedkoper.
Daar gaan we mee aan de slag.
In de tussentijd wordt er gewerkt aan de binnenbetimmering, het meeste werk is al gedaan.

" ʇınɹɹooʌpoou" moet zijn: "noodvoorruit" maar ik had geen zit om dat ding om te keren.

De dertiende van deze maand moet de wwe klaar zijn, er staat een optreden gepland in Utrecht.
's Avonds aansluitend gaat de wwe op reis naar Engeland, dan gaan we eens kijken hoe zo'n polyester huif gemaakt wordt:  Villevans.